De Galsteen
Ruim een jaar heb ik erover gedaan, een dik jaar he?! Om uit die donkere, benauwde, klamme, kleverige en naar rotte aardappel stinkende ruimte te komen. Pijn en moeite heeft het me gekost. Man, man…maar de aanhouder wint. En geloof me, het ging echt niet zonder slag of stoot. Ik wist de uitgang toch niet te vinden, dus probeerde me door een poortje van nog geen paar millimeter te wurmen. Nou ,dat wil natuurlijk niet. En toen…op een dag: Walhala!! De lucht klaarde, frisse koele wind streek over mij neer. Ik was bevrijd. Ein-de-lijk licht.
Maar of ik nu beter af ben? In een doorzichtig potje mocht ik mee naar huis, die bewuste dag. Het huis vd gastheer wel te verstaan. Met het grote verschil, een eigen leven leidend. Een leven helemaal alleen..in een klein, benauwd en donker potje met een deksel zo vastgeschroefd dat ik ervoor vrees dat ie nooit meer opengaat. Naar mij wordt zelden nog omgekeken. Ze hebben t potje in een mandje gestopt. Meestal is het pikkedonker om mij heen..heel af en toe een strookje licht kierend door de rieten wanden van de mand. En heel soms, word ik opgepakt en flink heen en weer gerammeld…wat me doet denken aan de goeie oude turbulente tijd..toen er nog wat te beleven viel…in mijn klamme, kleverige en naar rotte aardappel ruikende onderkomen.