“Wat doe jij eigenlijk de hele dag?” Das een goede vraag van mijn inmiddels middelste te noemen, wat ooit mijn jongste kind geweest is . Dat vraag ik mezelf ook wel eens af de laatste tijd…. De dagen vliegen voorbij, sommigen zelfs terwijl ik nog geen buitenlucht heb gevoeld…en ik? Ik vul mijn dagen met iets heel tijdsrovends…iets wat mijn verlof tussen m’n vingers door doet glippen, …zo….weer n dag voorbij, en…weer weekend.
Dat iets is natuurlijk mijn dochter. Mijn dochter waarmee ik al hele gesprekken voer, die zoveel te vertellen heeft, en waar ik uren naar kan kijken,…
Het wordt me overal en door iedereen veelvuldig aanbevolen, te Genieten , dus dat doe ik dan maar, met de hoofdletter G wel te verstaan. En zo ben ik ondertussen hele kostbare momenten aan het sparen en heb ik er geen problemen mee mijn dagen op deze manier te vullen….maar ondertussen zijn er natuurlijk ook nog twee jongens die hun nodige aandacht verdienen, twee trotse broers en mijn prachtige jongens. Aandacht moet er nu nog meer verdeeld worden, wat niet altijd even makkelijk is…..dus gelukkig is er dan altijd nog :Minecraft…
en daar vullen mijn jongens momenteel hun vrije momenten mee. En tussen mijn genieten door, probeer ik te luisteren naar wat zij nu weer gebouwd hebben in hun eigen gemaakte virtuele wereld.
Ik zie momenteel teveel door de vingers, daar ben ik me terdege van bewust. Er bestaat nl. een verantwoorde, maar er is ook een minder pedagogisch verantwoorde versie….eentje met Zombies, compleet met gruwel geluiden waarbij je op moet passen niet in stukjes gehakt te worden…. en tja, laat nou net die variant favotiet zijn hier in huis. Dat het er niet altijd even vredelievend aan toegaat, moge zelfs voor een leek duidelijk zijn vrees ik…de laatste tijd ehter, lijkt er geen einde aan te komen en gaat het alleen nog maar over Minecraft, van ’s morgens vroeg, tot ’s avonds laat, aan tafel, en ook onder het eten:
….over en weer wordt er met termen gesmeten wat zelfs mijn petje te boven gaat, ze wensen elkaar wat je mijns inziens alleen je ergste vijand toewenst, hoewel, ze doen alsof ’t niets is, want van enige vorm van haat en nijd lijkt geen sprake…dit is puur spel en competitie. Toch zeg ik dat ik niet wil hebben dat zij elkaar het woord ‘sterf’ toewensen….waarop mijn oudste zoon reageert met: “maar da’s toch helemaal niet erg mama, das hetzelfde als dood gaan en sterven hoort gewoon bij het leven hoor…..”
En dan ben je nog maar acht jaar hè…..