Yes!!! Het is gelukt!!… Om m’n eigen teennagels te knippen. …en dat was best een opgave met een steeds groter wordend en bewegend kind in de buik. Het leek me zelfs eigenlijk een onmogelijke opgave, maar het idee dat een ander het zou doen, maakte deze overwinning blijkbaar mogelijk. Echt ode aan de pedicures onder ons, maar eigenlijk nog meer aan degene die dat gefriemel vrijwillig (nog wel) ondergaan… ik bedank vriendelijk.
…en zo zat ik dus gister met die buik in een haast onmogelijke positie iets te doen wat gelukkig niet wekelijks moet gebeuren. Ik kan er niet meer onderuit, bij dat soort activiteiten kun je een buik gewoon niet gebruiken.
Daarnaast moet ik nu ook nog dagelijks aanhoren : “mam, wat ben je toch dik.”. Hoe is het mogelijk dat dat gezegd mag worden met die gierende hormonen die alle kanten op vliegen. Die twee blagen van me kunnen dan ook niet wachten tot het moment dat ik in tweeën splits, gráág willen ze erbij zijn zelfs. Nu kan ik bij heel veel dingen wat voorstellen, maar bij dit soort zaken houd ik ze graag buiten schot. Lijkt me voor zowel mezelf als voor hen beter.
En dan dat ‘splitsen’ . Beetje gek woord in deze context , dat besef ik ook, maar splitsen is momenteel enorm populair binnen onze muren. Wat vorige week zijn populariteit gekregen heeft toen zoonlief en ik aan tafel zaten samen met 6 pepernoten en hij ze wel even zou ‘splitsen’, want dat had hij net op school geleerd. Dus, zegt hij: “ik 6 en jij 0”. Op mijn protest dat dat echt geen splitsen is en de stiekeme gedachte dat ik me geen pepernoot door m’n neus laat boren, zegt hij uitermate verbaasd, maar resoluut:
“Hallo- ow.!!??? …..heb jij groep drie overgeslagen ofzo?????” ,euh..,
Laat mij me maar richten op dat andere gesplits….daar heb je gelukkig geen school voor nodig.