23 sep 2008, 22:00
Omdat die zoon van mij gek is op fotograveren, dacht ik ‘m blij te maken met een kopen van een camera, speciaal en alleen voor hem. Wel zo’n wegwerpding en niet zo’n niet-te-betalen kinderversie, laten we dat vooropstellen.
Maar dit had ik ook beter niet kunnen doen…..
“Hoe moet dat dan mama?, waar is die draaiknop voor dan?” Na enige uitleg, maakte meneer een foto van…jawel: zijn moeder. En ik zei nog dat ie nu OVERAL foto’s van kon maken, alleen van de dingen die Híj leuk vindt…
“Waar is die foto nou dan mama? Mag ik ‘m zien? ” Waarbij hij de camera maar bleef omdraaien in de hoop de net gemaakte foto te kunnen bewonderen. Hij draaide nog eens aan de schijf nadat ik uitgelegd had dat ie daarna weer een nieuwe foto kon maken en jawel: flits, alweer één van mij. En daarna nog één, gelukkig kon ik ‘m ervan overtuigen dat andere objecten minstens net zo leuk waren…dus een foto van de visboer volgde en toen van opa en van zijn tante en van de eendjes, die moest nog komen…
Maar die kwam niet meer, want het knopje leek vast te zitten. Met een gefrustreerde Milan als gevolg. Maar, hij was niet stuk, nee, het rolletje was vol.
“Rolletje?? wat is dat mama?”
Het moest even bezinken. We liepen verder en onderweg liet hij nog een keer vallen hoe blij hij was voor ( niet mét, maar voor?) zijn nieuwe camera. Met een vreugdedansje erbij. Dat hij geen foto’s meer kon maken, leek even niet meer belangrijk. Maar eenmaal thuis deed ie toch nog een verwoede poging dat knopje in te drukken maar helaas….toen was het ineens niet zo grappig meer. Dus een poging gedaan ‘m op te vrolijken door uitleg te geven over deze wegwerpcameraatjes, waarbij het rolletje ontwikkeld zou worden en dat dat juist gaaf is, dat ie dan zijn zelfgemaakte foto’s kan zien. Milan begon het kartonnetje er al af te pulken en vroeg ondertussen: “Wie doet dat dan?” Die mevrouw van de winkel, was mijn korte uitlegde. O.k dat was goed, en hij begon verder te peuteren. “Met mijn “Nee, zo gaat ie kapot”, kon ie ook helemaal niks. Pas toen ik zei dat het hele cameraatje ingeleverd moest worden, hield ie op. Zijn stemming klaarde op, hij leek het te begrijpen, gaf zijn trotse bezit aan mij en gaf me de uitleg daarbij:” dan geven we deze aan die mevrouw en dan wachten we tot we de foto’s klaar zijn en dan, DAN kan ik weer foto’s maken!! Van de eendjes en nog meer van jou mam!”.
Nee, Jongen, die camera die lever je in en die krijg je nooit meer terug van die mevrouw…..
Een blik vol ongeloof volgde, nee dat ging er niet in, nu niet nooit niet.
En dat cameraatje? Dat ligt nog steeds in de kast, met een knopje wat muurvast zit en een draaischijf die je oneindig door kan blijven draaien, maar o wee als het in de handen beland van die mevrouw van de winkel….