31 aug 2012, 15:25
“BUREN…. doe-oeg….tot , euhm, NOOIT meer! ”
dit waren de woorden waarmee mijn jongste zoon afscheid nam van onze caravan-buren, op onze laatste vakantiedag in Italie. Waarop hij richting mij vervolgde: “ja toch mam, die zien we nooit meer, toch?” Geen spoortje verdriet , of teleurstelling, ondanks het intensieve contact met beide uit Friesland afkomstige buurjongens voor twee weken lang. De bevestiging hierop kon ik mijn zoon alleen niet geven….
Nooit meer….hier moest ik even over nadenken, en tegelijk bekruipt een toch wel-naar-gevoel me. Gek om te horen, en te beseffen ook: nooit weer. Zo definitief, en ook eigenlijk niet echt mijn ding… …’nooit’ klinkt mij niet zo leuk in de oren…’k neem toch liever een slag om de arm, zo ook, tot geruststelling van mij, onze caravan-buurvrouw tegen wie dit alles gericht was. Haar, toch wel milder klinkerder antwoord luidde: ” Doeg, tot OOIT!” Aah kijk, das beter. De wereld is klein. zegt men. Laten we dat vooral zo houden, ookal is de kans nihiel iemand weer opnieuw te treffen die 200 km van je vandaan komt. Maar zeg nooit, nooit…….
Als we hadden gewild, had niks ons in het contact onderhouden in de weg hoeven staan. Mijn kind, in volle overtuiging hen nooit meer te zullen zien, is 5 en nog analfabeet, zo ook digibeet ( Nintendo niet meegerekend)…nog niet bezig met de mogelijkheden van het world wide web…nooit bleef dus nooit… … en ik? Ik vond het prima, ..hoewel hij me wel even aan het denken heeft gezet, en heeft doen stil staan bij de betrekkelijkheid der dingen.