22 okt 2009, 20:45
Daar zitten ze dan…in één ruimte, nog geen twee meter bij elkaar vandaan: je ouders. Voor velen dagelijkse gang van zaken, voor ons; uitzondering ten top. Bij binnenkomst gaven zij elkaar nog nèt geen hand…ter kennismaking.
Niets maar dan ook niets dat erop wijst dat deze twee mensen elkaar ooit dagelijks zagen. Géén woord, geen glimlach, geen blik van herkenning.
Geen warmte….nee zelfs geen haat. Geen sfeer in de ruimte waarin we ons begaven.
Geen enkel bewijs van affectie die er ooit geweest moet zijn. Het enige bewijs was…. IK, temidden van twee mensen, aanschouwend aanwezig.
Het was niet eens vervelend, zelfs enigsinds vertrouwd,..
eigenlijk gewoon net als vroeger, en liet me verder koud.