19 sep 2007, 14:58
De hele vakantie werden we door die zure misselijk makende lucht in de auto herinnerd aan de heen reis die op het laatst niet meer zo vlekkeloss verliep.
Alles verliep vooralsnog perfect; met gemiddeld toch wel gewoon 120 km per uur over de snelweg raasden we richting ons vakantie oord: Normandië met ons trouwe vrouwtje dat de weg wees. Wat vertraging opgelopen door een kapot remlicht en het wachten bij de dealer, maar dat mocht de pret niet drukken. Totdat we bijna onze eindbestemming hadden gehaald, toen was het alleen nog maar ‘off-road’. Na veel draaien, keren en opnieuw eenzelfde weg rijden, werd het Milan iets te veel. En het kwam er dan ook allemaal met een enorme golfbeweging uit. Gelukkig waren we off- road, en niet op de snelweg, konden we tenminste snel stoppen. Een geluk bij een ongeluk, noem ik het maar in dit geval. Maar helaas, niemand die kwam helpen, terwijl iedere franse van een km afstand kon zien dat Milan onder de kots zat. Zo niet, dan had ie het wel geroken. Ik had het kotsbakje willen laten staan midden op de straat. Het was dat Rob zijn fatsoen nog had…
Een Francaise die ons de weg uitlegde, ‘Vallee de Deauville’, zo moeilijk moet dat toch niet zijn? Na haar uitleg helaas wel. Toch kreeg ik de indruk dat Rob haar volkomen begreep. Hevig knikkend, wijzend en een aantal keren enthousiast ‘oui’gezegd te hebben, gingen we weer op pad. Helaas, ik had een en ander verkeerd geinterpreteerd…. Rob begreep er geen snars van. Mannen, na zoveel pogingen snap ik ze nog niet.
Het verveldende was, dat we het ons niet konden permiteren te laat te komen. Na 19.00 arrivee, betekent geen sleutel. Het was 18.50 uur. Franse tijd. Rob vroeg vriendelijk of ik de eigenaresse kon bellen en kon uitleggen dat we later zouden arriveren. Ik kwam niet verder dan : ‘nous arrivee un petit”, wat geweldig dat die vrouw toevallig Vlaams bleek te zijn. Eind goed al goed… we hadden verder een fantastische vakantie, met uitzondering van die vervelende zure allesoverheersende lucht…