20 feb 2011, 20:45
Dikke krokodillentranen net, mijn kleinste mannetje intens verdrietig, vroeg me uiterst serieus: “Wat moet ik ervoor doen om klein te blijven mam?”
Op mijn: “dat kan niet, je wordt vanzelf groot”, kwam het echte grote verdriet, compleet met tranen dus (ja wat had ik dan moeten zeggen?? dat ie niet meer moet gaan eten?? dat doet ie hoor)…en met de uitleg daarna werd het er niet beter op. “Ik wil echt klein blijven, ik wil niet groot maham…(snik snik)…echt niet hoor!” Ik was overtuigd. Vastberaden is ie…klein wil ie blijven en dan het liefst terug naar 1…
Kijk, dat in deze tijd een moeder nu melancholisch wordt met een aankomende verjaardag die onomkeerbaar is….van een klein mannetje wat over 3 weken officieel geen peuter meer is..dan snap ik het nog..maar ik was er tot vanavond toch echt van overtuigd dat ze allemaal net zo groot als papa willen worden…die vlieger gaat dus ook niet meer op.
En als je oudste zoon vermoedt dat papa misschien wel tegen de 100 loopt SLAAT ECHT ALLES…
Vanuit de slaapkamer ernaast kwam namelijk de gedachte die hardop werd uitgesproken:”als je 100 bent, nou, dán zou je nog wel eens dood kunnen gaan”;, was zijn conclusie, en erachteraan: “Hoe zit dat dan met papa, mam?”
Ik geloof dat ik ook maar klein wil blijven…..