30 sep 2008, 22:29
’t Is nog maar net begonnen en ik ben nu al depressief….
Een graadmeter voor mijn humeur! HET WEER. Hoe donkerder en grauwer buiten, hoe slechter mijn humeur. En dan heb ik het nog niet eens over die regen. En dat zal ik ook niet doen.
Nu maar wachten op de mooie-mei-maanden, ik ga niet eens tellen Hoelang dat nog duurt…eerst krijgen we nog sinterklaas en kerst en oud en nieuw en al onze verjaardagen en dan, dan duurt het nog lang.
Minder depressief is dan de gedachte dat de zon altijd nog kan gaan schijnen, ookal is het herfst, en die gedachte maakt het enigsinds draagbaar. Maar toch, na zo’n dag als vandaag zakt de moed me alweer in de schoenen. Hoewel, er ook zowaar een lichtpuntje voorbijkwam. En dat lichtpuntje was de vraag van Milan, de vraag die hij stelde terwijl regen met bakken uit de hemel kwam en er plassen lagen waar vogels zich uitgebreid in zaten te badderen. Die vraag was: “Mama, gaan we nog barbequen?” Wat een supervraag! Ik nam mijn zoon dan ook uiterst serieus op dat moment en even, heel even, overwoog ik om het dan ook maar gewoon te gaan doen: Barbequen onder het afdakje (lees: toekomstige serre) op een regenachtige herfstdag. Gewoon, om nog even een klein beetje van dat zomergevoel vast te houden, gewoon om net te doen alsof….
En als dat nog niet erg genoeg is, is het Thema van deze tijd ook nog: ‘je tuin is het verlengde van je huis, oftewel: BUITEN NAAR BINNEN halen! Nou nee, dank je wel: bij mij zit het al diep genoeg, van binnen.