29 okt 2008, 23:06
Moe was ik, dood moe. Maar da’s niet uitzonderlijk op dit tijdstip van de dag. Wanneer de ene helft van Nederland nog op één oor ligt en de andere waarschijnlijk lange files doormaakt. Dat tijdstip, wat voor mij nog midden in de nacht is. Het tijdstip waarop ik abrupt uit mijn slaap gehaald werd door een deuntje uit de radio, wat ineens niet meer zo’n mooi liedje was. Wat me deed beseffen dat het weer een nieuwe dag was, een werkdag welgenaamd.
Zo ook vandaag, halfslapend nog net optijd op het werk. Een dag waarop ik me afvroeg of die watten wel uit mijn hoofd zouden verdwijnen. Waar dat ene telefoontje toch nietsvermoedend voor zorgde, klokslag 10 uur.
Niet nadenkend, bijna op de automatische piloot nam ik ‘m op, hoewel het telefoonnummer toch wel verklapte wie me belde. Maar zeker niet gedacht met dit bericht, dat me in één klap zo hieper maakte.
Die ene zin, die de wereld deed stil staan, die ene zin, even was niets meer belangrijk. Die ene zin, die wilde ik vaker horen, keer op keer. Opnieuw beleven. Binnen no time stroomde de adrealine bijna mijn oren uit. Rare sprongen volgden, rennen wilde ik. Linea recta naar DE bestemming, waar dit alles heeft plaatsgevonden. Maar eerst naar mijn collega, één spurt, één stortvloed aan woorden met maar één doel: mijn dienst overnemen zodat ik zo snel mogelijk dagene kan bewonderen wat vandaag geboren is: mijn neefje, op 4 augustus 2008.
( Beter laat dan nooit
)
Lesley-anne