28 jan 2009, 14:02
Gisteren was het zover. Mijn verjaardag! De gevreesde dag die toch eigenlijk veel sneller naderde dan me lief was….
Ik werd aardig bij de les gehouden de afgelopen dagen. Meerdere keren op een dag werd mij gevraagd: “Hoeveel jaar word je ook alweer mam?”, tot in den treure antwoordde ik dan, heel snel: een drie met een nul erachter….wat voor eventjes voldoende was voor mijn kleine man.
Ook op deze gevreesde dag, 27 jauari 2009, was Hij het, die me er vriendelijk om 7 uur ’s morgens aan herinnerde dat het nu dan toch echt zover was. Afwachten kon niet meer. Wat begon met het roepen van : MAM, MAHAAAM, MAMAAA, eindigde in een lied wat ik gewoonweg niet negeren kon:
“Langzaam geleven, langzaam geleven, langzaam geleven in de Gloria, in de Gloria…”( hij bedoelt het goed, hij is pas 3, bijna 4). En toen de kado’s en zelfgemaakt plakwerk.
En nu, na een dagje wennen, kan ik zeggen: Opzich valt het best mee…hoewel, toch, blijft het raar en is er iets in mij wat zegt: Ergens klopt er hier iets niet.
Maar waarschijnlijk heeft ook dit tijd nodig, zoals de meeste dingen bij mij tijd nodig hebben om er aan te wennen en zal ik ongetwijfeld ergens halverwege de dertig eindelijk zonder schroom mijn echte leeftijd kunnen roepen! Of zal ik zo’n typ worden die op haar 70-ste zichzelf een ‘meisje van 70′ noemt??? Dat hoop ik toch ook weer niet!
Allemaal bedankt voor de vele lieve felicitaties, dat doet me deugd. ’t is nu tijd voor een middagdutje voor dit meisje….