Liggend in mijn bed,
De stilte is gevallen.. de zoveelste avond, die stilzwijgend overgaat in de nacht..
Waarbij ik de slaap maar niet kan vatten,..zooooo moe, nauwelijks gedachten…maar een lichaam wat niet meewerken wil. Onmachtig om zich over te geven aan de slaap waar het toch zo naar verlangt…
De pijn lijkt te winnen..voor de zoveelste keer op rij
Het wordt wakker gehouden…gedachten de vrije loop..
Ik ben 8 jaar…nog net geen 9..
Het is november en sinterklaas komt bijna..ik lig in een bed, wat niet van mezelf is. Witte lakens, met gele gewafelde dekens erop. ijzeren stangen aan beide kanten…
Het is stil.. alle andere kinderen op deze kamer slapen..in de verte tekenen van leven. Het licht in de gang is aan. Op de ramen zijn zwarte pieten geschilderd. Ondanks het vrolijk bedoelde uitzicht, ben ik verdrrietig…eenzaam..ik huil , ik schreeuw om hulp..waarom komt er nu niemand bij mij? Ik durf mn bed niet uit…
De nacht is nog lang niet ten einde…de slaap nog steeds niet gevat..het hulpeloze kind vervaagt
het is eindelijk stil.